خداحافظ

هیچ دردی به عظمت شکستن غرور آدم آن هم از دست عزیزی که همه کس آدم است نیست.چنبره ی ماری که مدام قلبم را نیش می زد و این زهر را به جانم می ریخت بی چاره کننده بود و من راه به جایی نداشتم. 

بیشترین مایه ی زجرم این بود که من بیزار نشده بودم حتی ذره ای از محبتم نسبت به او کم نشده بود و نمی توانستم حتی کینه ای از او به دل بگیرم تا بلکه راحت تر فراموش کنم.به این ترتیب تازه می فهمیدم دوستش دارم. 

روزی داشتم توی خیابون راه می رفتم که توی یک مجله دیدم نوشته بود 

به یاد داشته باش:هرگاه زیر فشار غصه ها زانوهات خم می شود این مهر و عشق به سوی تو راه باز می کند و باور کن باور کن که ممکن است درگذرگاه های تاریک زندگی گهگاه نور ستاره ای دیده نشود.اما نه تا ابد 

دیدن این نور شاید در آینده ای نزذیک میسر می شود. 

راست می گفت 

عشق و محبت به کسی هرگز از بین نمی رود و همیشه خاطراتش با ما آدما هست اما اگر عشقی برود دلیل بر این نیست که تمام عشق و علاقه هایی که تو عالم وجود دارد از بین رفته باشد....نه این درست است که تو رفتی اما من هنوز خیلی چیزها دارم که به آنها عشق بورزم پی من نامید نیستم و تورا دست خاطرات شیرینه باتو بودن می سپارم  

تو رفتی  

عشق تو رفت اما همه ی عشق های عالم نرفتند..... 

 

 این متنه بالا یکم اغراق آمیز بود 

از دوستم نگین بابات همه چیز ممنونم 

دیگه میشم اون سانازه قبلی 

ببخشید که یه مدت بهم ریخته بودم 

اگر از جانب معشوقه نباشد کششی 

                                        کوشش عاشق بی چاره به جایی نرسد