درد دل

آنقدر دوستت دارم که بهانت را می گیرم ٬که به پایت اشک می ریزم٬بهم می گویی عوض شده ام آری من عوض شده ام می خواهی بدانی چرا؟ 

بگذار برایت این گونه بازگویم که من دیگر از عشقت نمی دانم چه کار کنم٬من همیشه فکر می کردم عشق و عاشقی خیال است اما با تو فهمیدم آن چیز خیال است ذهن مغشوش من است که هر لحظه فرقی ندارد که خواب باشم یا بیدار درس بخوانم یا تدریس کنم یا هر کاری دیگر که انجام دهم فرقی ندارد بازهم فکرم باتوست .عزیز من ٬من با تمام وجودم دوستت دارم اگر می بینی بهانه ات را میگیرم اگر می بینی عصبانی میشم اگر می بینی که پا به پایت اشک می ریزم و نگرانتم دلیل اش این است که به معنای واقعی عشق عاشقت شدم!این بهانه ها همه به آن دلیل اند که من نیز در پی یک اشاره از عشق توام!می دانم که دوستم داری٬می دانم  می دانم اما این دانستن اگر اشاره ای نبیند٬ذوقی نبیند مثل یکه چشم بهم زدن نابود می شود!عشقمان را ویران نکن من به عشق توست که آرامم!

چه جالب است این عشق

نمی دانم این چه احساسی ست که وقتی او شاد است من نیز شادم 

وقتی او بی حال است من نیز بی حالم 

وقتی او غم دارد من نیز با او غم دارم 

وقتی چشمان او اشکبار است چشمان من نیز همچون چشم های او می بارد 

آیا این را می توان عشق نامید؟
آیا من واقعاً عاشق شده ام؟
اگر این عشق است احساس جالبی ست زیرا همراه با احساسات خود احساساتی دیگری را نیز با خود همراه داری که تأثیر زیادی بر رویت خواهد گذاشت!!!!!
من او را دوست دارم اما نشانه هایی از عشق را در او و خودم می بینم!!

آتش عشق

بر تو و آن خاطر آسوده سوگند   

بر تو ای چشم گنه آلوده سوگند   

بر‌آن لبخند جادویی  

 بر آن سیمای روشن   

کز چشمان تو افتاده   

اتش بر هستی من   

آتش بر هستی من  

عمری هر شب در رهگذارت  

ماندم چشم انتظارت  

شاید یک شب بیایی  

دردا٬تنهای تنها  

بگذشت بی تو شبها  

در حسرت و جدایی  

عاشقی گم کرده ای بی آشیانم 

مانده بر جا آتشی از کاروانم  

زین پس محزون و خاموشم  

عشقش خاکسترم کرد   

در دست باد پاییزی  

نشکفته پرپرم کرد  

................

دل من...

من اشکهایم را 

در حلقه چشم به اسارت می گیرم 

نطفه کوچک عشق را 

درون سینه به زنجیر می کشم 

منتظر 

منتظر 

باز هم منتظر می نشینم 

تا در امتداد این خیابان سوت و کور 

صدای قدمهای تو  

در بطن خاطرم 

طنین اندازد 

 

عاشقتم

از کوچه مون به خومه مون یه راه باریکه 

                             وقتی می خوام برم خونه ظلمت و تاریکیه 

در آن تاریکی شب٬وقتی قدم می ذارم 

                             عذاب مردنم را بیاد خود می یارم 

نه نه نه حالا زوده ناامید بشم من 

                             تا دنیا دنیاست عاشقم من 

رفته اما مونده خاطراتش 

                            بخدا هر جاست عاشقم من

وجود تو.........

آنقدر دوستت دارم که می توانم با عشقت سر به فلک گذارم 

در آرزوی گرفتن دست هایت٬‌غرق شده ام! 

آنقدر دوستت دارم که دلم می خواهد اگر بمیرمدر آغوش تو بمیرم  

روح من٬عشق من٬ احساس من٬ رویاهای من٬ ساعات زندگی من همه و همه به تو تعلق دارند 

وجود توست که مرا شاد می کند 

وجود توست که می توانم با آن زندگی کنم 

وجود توست که اگه تنهای تنهایم شوم باز ناراحت نمی شوم زیرا حتی اگر همه دوستانم مرا تنها گذارند من چیز با ارزشی به نام عشق دارم !
دوستت دارم زیرا بهترین احساس را به من می دهی  

دوستت دارم زیرا احساس کامل شدن را با وجودت می کنم 

دوستت دارم زیرا با وجودت احساس امنیت می کنم 

دوستت دارم زیرا خودم را دوست دارم ٬ تو نیمه ی دیگری از من هستی که تمام قلب من را با خود دارد!!!!!! 

دوستت دارم زیرا......

امروز...

امروز روز خیلی بدی بود 

تنها صدای گوش نواز او آرامم کرد 

تنها یک جمله آتش بدبختی را بز من خاموش کرد 

او همیشه من را آرام می کند حتی اگر تنهایم گذارد 

امروز روز خوبی نبود همه چیزهایی که از آنها متنفرم بسرم آمد 

خدایا من توان این درد و رنج ها را ندارم از تو فقط از خود تو تمنا می کنم که مثل همیشه در این راه همراهم باشی به خواسته هایم گوش کنی از خواهش می کنم خدا..!!!؟؟؟؟!!!! 

خیلی دلم گرفته

من مرغکی پر بسته ام                                

                                  از زندگانی خسته ام  

خیلی دلم گرفته                                           

                                    خیلی دلم گرفته  

از گردش این روزگار                                      

                                  دارم شکایت بی شمار  

عمر و جوونیم رفته                                        

                                     خیلی دلم گرفته  

چکنم با دلی که شکسته                                 

                                    بدلم کوه غصه نشسته  

چکنم با غریبی قلبم                                    

                                    که برام هر دری شده بسته  

بروم خسته از همه جا                           

                                    خسته از همه کس  

سر به غصه گذارم                                          

                                    شده ام غرق درد و بلا  

بیش از این به خدا                                      

                                    تاب غصه ندارم  

من مرغکی پر بسته ام                                  

                                     از زندگانی خسته ام  

خیلی دلم گرفته                                             

                                       خیلی دلم گرفته

آمدی از راه

آمدی از راه 

با قدمهای سبکبالت 

با غبار جاده بر ابریشم رویت  

با دو چشم روشن و شفاف 

هر چه کردم بر کشم فریاد 

تا ملائک را کنم بیدار 

آن صدا بشکست به دهلیز دل بیمار 

گر مجالم داده بود آن اشک شوق لحظه دیدار 

می نهادم جان خود در پای تو ایثار 

آمدی از راه 

هدیه آوردی برایم لحظه های خاطره 

آمدی بردی مرا آن سوی مرز بیکسان 

تا دوباره خود بسوزم 

خود بگریم 

در هوای عاشقان 

آری ای مرد آمدی از راه 

گفتم می شود آزاد 

این دل دیوانه از فریاد  

گفتم می رود از یاد 

لحظه های تلخ بی بنیاد 

آمدی از راه گفتم 

زخمهای قلب ما را می شوی مرهم 

می زدایی آن غبار قهر ما از دل  

تا دوباره سر کنیم نجوای دل با هم 

آن پل دست من و او که 

طبیعت کرده است ویران 

در چنین شهر خراب آباد 

بی بنیان 

می زنی از نو پلی از جان 

آمدی افسوس  

چه دریایی که خود را می زند بر سنگ 

یا غباری از پس هر کاروان مانده 

بی آهنگ 

عشق ما دیدی چسان آلوده 

بر نیرنگ 

ای یگانه یاور همرنگ 

آمدی 

گفتم که می گویی حدیث عاشقان یکدم 

آمدی گفتم:بهاران با تو می آید 

آمدی گفتم 

تو گفتی از خزان یکدم 

قصه کوتاه 

گر بپرشند نازنین حال مرا 

بازگو کن روزگار شاعر دلخسته را 

با تأنی برگو 

امروز که زنجیری زندان زمانم 

آن شور جوانی به دلم زنده به گور است 

می خواهمت و هیچ نمی گویمتاز درد 

این خواستنم در پس دیوار غرور است

دلم می خواهد!!!

دلم می خواهد از امروز 

بساط کهنه غم را 

بچینم از وجود خویش 

دلم می خواهد از امروز 

کلید زندکی را از قدمهای تو برگیرم 

قل و زنجیر را از دست و پای خویش 

برچینم 

بخندم 

تا بخندانم دل وامانده را 

در چارچوب سینه ی پر درد 

زچشمان تو که یک آسمان آبیست 

نقوش ذهن خود را پرکتم 

از رنگ 

و تصویری بسازم از دو چشم تو 

ببندم بر طاق روشن قلبم 

دلم می خواهد از امروز 

همان باشم که می خواهی 

همان باشی که من می خواهم 

تو باشی تا که من باشم 

بمانی تا که من مانم 

دلم می خواهد از امروز  

چنان با تو بیاغازم 

چنان با تو در آمیزم 

که تا قرن است و خوشبختی 

نیانجامد 

بپایانی